در روابط انسانی، نقش‌ها تعیین‌کننده کیفیت و ثبات ارتباط هستند. یکی از مهم‌ترین رازهای حفظ رابطه سالم و پایدار، بازی کردن درست یک نقش مشخص در هر نوع رابطه است. وقتی فردی بیش از یک نقش را در یک رابطه می‌پذیرد، رابطه دچار سردرگمی، تنش و کاهش کیفیت می‌شود که می‌تواند به تدریج آن را تخریب کند.
برای مثال، اگر در رابطه با همسر، نقش‌های متفاوتی مانند همسری و والدینی همزمان بازی کنیم، هر دو طرف دچار گیجی و عدم تعادل می‌شوند و این رفتار به جای نزدیک‌تر کردن افراد، آنها را از هم دور می‌کند.
بسیاری از ما در روابط مختلف، نقش‌های متفاوت و حتی متضاد را همزمان بازی می‌کنیم. مثلاً در مقابل همسر، هم نقش همسر و هم نقش والدین را برعهده می‌گیریم یا به جای دوست، نقش مشاور یا مدیر را بازی می‌کنیم. این تناقض در نقش‌ها، باعث ایجاد سردرگمی برای طرف مقابل و خودمان می‌شود.
سردرگمی نقش‌ها به ویژه در روابط خانوادگی و زناشویی بیشتر دیده می‌شود؛ جایی که ممکن است یک فرد همزمان بخواهد هم نقش همسری و هم نقش مادری یا پدری را ایفا کند. این موضوع می‌تواند باعث فشار روانی و احساس نارضایتی در هر دو طرف شود.
خانمی می‌گوید: «نمی‌توانم از خانه بیرون بروم چون همسرم تنهاست و باید مراقب او باشم.» در اینجا خانم نقش مادرانه را بازی می‌کند، در حالی که نقش همسر را ندارد. این می‌تواند باعث خستگی و دلزدگی او شود.
آقایی می‌گوید: «وقتی همسرم می‌خواهد به مهمانی برود، احساس می‌کنم باید مراقبش باشم و او را همراهی کنم.» این نقش بیش از حد کنترل‌کننده باعث محدود کردن آزادی و کاهش اعتماد می‌شود.
خانمی به دختر نوجوانش می‌گوید: «من بهترین دوست تو هستم، هر اتفاقی افتاد به من بگو.» این نقش دوست و مادر با هم ترکیب شده و ممکن است در برخی مواقع منجر به سردرگمی و وابستگی بیش از حد فرزند شود.
همکاری می‌گوید: «گاهی باید همکار باشم و گاهی مثل یک دوست در محل کار رفتار کنم.» این تعادل ظریف می‌تواند روابط کاری را بهتر کند ولی باید مراقب باشد نقش‌ها به هم نریزد.
اولین قدم شناخت نقش واقعی خود در هر رابطه است. باید بدانید در هر ارتباط، چه نقشی را باید بازی کنید و چگونه رفتار کنید. این شناخت نیازمند آگاهی، خودشناسی و گاهی آموزش است.
مثلاً در رابطه با همسر، باید شریک زندگی و همراه باشید؛ نه والد. در رابطه با فرزند، باید حامی و راهنمای او باشید، نه دوست. هر نقش وظایف و حد و مرزهای خودش را دارد که رعایت آن باعث پایداری و بهبود رابطه می‌شود.
در هر رابطه‌ای «یک نفر باشید» یعنی نقش مشخص و واقعی خود را بازی کنید. بازی کردن چند نقش متناقض در یک رابطه، منجر به سردرگمی و تنش می‌شود که به مرور زمان رابطه را تخریب می‌کند. شناخت و حفظ نقش‌ها، کلید ایجاد ارتباطی سالم، پایدار و پر از احترام است که همه افراد از آن بهره‌مند خواهند شد.
